Your web browser is out of date. Update your browser for more security, speed and the best experience on this site.
Climbing for Life - van start tot finish!
De komende weken lees en zie je hier hoe onze Axxes'ers Robin De Bruyn en Bart Van Raemdonck zich voorbereiden op Climbing for Life. Donderdag 16 juni vertrekken ze namelijk met 35 richting de Franse Alpen om de dag erna Col du Mollard te beklimmen en zaterdag 18 juni de mythische Col du Galibier!
Barry vlogt!
Het moment waar iedereen zo hard voor getraind heeft is daar. Wie haalt de top op dag 1 (Col du Mollard) en 2 (Col du Galibier)?
Je ziet het hieronder in Barry's vlogs.
Robin & zijn te beklimmen berg - Final
Donderdag 16 juni
6u, mijn gsm gaat af. “Ik sta voor uw deur”. Ik lees: There's no way back!
Mijn dochters komen me nog snel een knuffel geven en na licht gesukkel met de fietsen zijn we twintig minuten later op trot. De koffie is voorzien, dus afkickverschijnselen gaan we niet meteen vertonen. Tijdens het rijden merk ik meteen mijn horloge tekeer gaan, dus ik vermoed dat alle collega's even excited zijn.
De eerste stop is een tankstation in Arlon. We zijn op de goeie weg, want we komen er twee andere Axxes-wagens tegen. Toch snel WhatsApp checken om te zien dat iedereen zijn locatie begint te delen. Ze hebben er ook duidelijk goesting in! Jeroen en ik tanken toch de koffie nog eens bij en verorberen een croissantje om al in de Franse sfeer te komen.
Ondertussen is het half tien en tijd om de gps in te stellen op Valloire. Let’s go!
We komen aan in Valloire rond half zes na een vlekkeloze rit en sommigen rijden de lange rit nog even uit de benen. Ik was erbij en voel meteen dat het pittig zal worden.
Vrijdag 17 juni
We mogen al uitslapen, de wekker staat om 7u. Ik steek me goed vol aan het ontbijt en we kunnen vertrekken. Na een autoritje richting Col du Mollard poseren we alvast fris en lachend voor de foto. Het zal snel duidelijk worden dat er in de buurt weinig vlakke wegen te vinden zijn. De snelle mannen schieten weg en de rest maakt zich sterk dat het wel plezant zal zijn. Zéér veel kronkels en wegenwerken later kom ik aan op de top. Ik had afgezien, ik moet het toegeven. Toch gingen mijn eerste gedachten uit naar de koeien op de bergflank. Klimmen doet iets met een mens. De tweede helft van de rit was meer bergafwaarts, en buiten een rood licht hield niks me nog tegen.
Het was tijd om naar het hotel terug te keren en ons even in het zwembad te begeven. Later volgen één voor één de fietsers die ongetwijfeld nog meer (af)gezien hebben in de buurt van Mollard.
Zaterdag 18 juni
Vandaag is de dag. De dag dat we boven de boomgrens uitkomen en de legendarische Galibier beklimmen. Sommigen starten in Valoire, anderen gaan lager en doen er de Télégraphe bij. Ik begin in Valoire. De reis naar de top begint goed. Ik verteer de eerste kilometers goed, vooral door de opgedane kennis van de dag voordien. Ik neem dan ook mijn tijd bij de bevoorrading na tien kilometer.
De elfde kilometer zorgt voor een eerste klopje. De klim wordt steiler en de benen worden zwaarder. Kilometer twaalf, dertien… ze volgen elkaar maar traag op. Bomen verdwijnen, de zuurstof wordt schaars en de hartslag schiet de lucht in. Het afzien is begonnen.
Toch is er ook een mooie kant aan het fietsen. Beekjes stromen met vers water, er is het monument van Pantani en de kaasboer die rustig aan een tafeltje zit te schrijven. Ik trek me er aan op. Uiteindelijk komt de aankomstboog in zicht. Nog ver aan de horizon verschijnt de blauwe boog. Stoempen is het nu, ik kan het moeilijk fietsen noemen, maar meter per meter ga ik naar boven.
Bovenop de Galibier ben ik nog nooit zo snel alle pijn vergeten. Wat een uitzicht! Wat een euforie dat het me gelukt is! We blijven nog even boven om de wonderen van de natuur te aanschouwen. Dan is het tijd om bergafwaarts te gaan en alle collega's aan te moedigen die nog aan het klimmen zijn. Het is ook tijd voor een pintje en een leuke middag/avond. Climbing for Life, het was geweldig!
Robin & zijn te beklimmen berg - Part 2
Ik had vorige keer mezelf voorgenomen om mijn fiets niet drie weken aan de haak te laten hangen tot de volgende rit. Zal ik het gedaan hebben of niet? Dat is de hamvraag natuurlijk. Aangezien we de helft van die drie weken op vakantie zijn, had ik eigenlijk maar één weekend meer over. Dus zat ik na een week weer op de fiets voor een ritje in de buurt van 88km. Veel minder hoogtemeters, en toch merk ik dat na een drietal uur mijn lijf begint leeg te lopen. Er is dus nog werk aan de winkel.
Het “lastigste” moest nog komen, op vakantie gaan... Dat is de loopschoenen meenemen en hopen dat tussen het genieten ergens de moed naar boven komt om toch een beetje te bewegen. Het werd me niet altijd even makkelijk gemaakt, maar mijn wilskracht is groot -kuch- en ik trok mijn schoenen toch twee keer aan om te lopen en één keer om te padellen. Missie geslaagd zou ik zeggen!
Het was leuk op vakantie, maar ik moet toegeven dat ik mijn fiets toch gemist heb. Waar ik vroeger kon genieten van een lange loop, daar heeft fietsen die plaats nu ingenomen. Blij dat ik was dat ik dus richting Haspengouw kon rijden om weer van jetje te geven tussen de mooie bloesems. Eén ding werd mij ondertussen wel duidelijk. Wanneer Jacques Brel over ‘Le Plat Pays’ zingt, heeft hij het volgens mij toch niet over ons Belgenland… Miljaar!
Dan komen nu de moeilijke momenten. Ik kan niet mee met het Axxes Cycling Team om af te zien op de fiets. <Insert Sad Panda> Dan maar alleen gaan fietsen! Ik kan u garanderen dat samen afzien nog OK is en dat een babbeltje doen op de fiets het aangenaam maakt. Maar tijdens het alleen afzien in de middagzon, heb ik me toch een paar keer afgevraagd waarom ik het nu weer juist deed… Hopelijk krijg ik daar zaterdag 18 juni een antwoord op!
Ondertussen heb ik het fietsen goed te pakken. Ik ga nu minstens één keer per week fietsen en vaak zelfs twee keer. Dat helpt wel om de conditie te verbeteren. Ik merk dan ook dat tijdens het klimmen, ik steeds vlotter omhoogga. Eén ding zal ik moeten lossen: er zal nog steeds 98kg naar boven gehijst moeten worden.
Tot in Frankrijk! (Ja, nu zie ik het nog zitten)
Barry vlogt!
In plaats van erover schrijven, toont Bart Van Raemdonck jullie graag zijn ervaringen op de fiets. Enjoy! ;)
Steil he. Is dit de Chartreuze al? Nee? Daar vreesde ik al voor...
Ik ben nu aan het rijden op de halfbergweg. Officieel is dit geen helling. Maar hartslag 167... Dan is het ook niet plat, he.
Bid voor mij dat ik op de Galibier geraak!
Robin & zijn te beklimmen berg - Part 1
Dit is het verhaal van iemand die de Col du Galibier gaat trotseren, maar niet gebouwd is om te klimmen op een koersfiets... In een aantal blogposts neem ik jullie mee in de voorbereiding en beklimming van deze legendarische bergpas in de Franse Alpen.
12 april 2022
Begin januari was het zover, de inschrijvingen gingen open voor Climbing for Life. Zonder nadenken schreef ik me meteen in. Ik hield er dan nog geen rekening mee dat mijn 100kg wel eens een minpunt kan zijn.
Wanneer de eerste oefenrit in Ieper er aankomt, heb ik slechts 43km in de benen in 2022. Met een bang hartje begin ik aan de 85km en 666 hoogtemeters in en rond Ieper. Door de boerenvelden en tussen de begraafplaatsen is het prachtig fietsen. Het is zelfs zo mooi dat we rond de Kemmelberg ergens onze afslag missen.
Voorlopig gaat het klimmen goed. Korte en steile stukken wisselen zich af met het glooiend landschap. Tot we de befaamde Kemmelberg voorgeschoteld krijgen. Het begin is makkelijk. Het asfalt ligt er goed bij en de helling is zo’n 4%. Het tweede stuk is al steiler, maar aangezien het asfalt er goed ligt, zijn ook de stukken tot 14% nog te doen. Maar dan... Het wegdek verandert in kasseien, de hellingsgraad stijgt tot 21% stijgt en de benen hebben misschien toch wat last. Ik geef het niet graag toe, maar hier ben ik afgestapt. Hier heb ik mij een eerste keer afgevraagd waarom ik mij ingeschreven heb om te gaan klimmen in de Franse Alpen. Zot zijn doet geen zeer zeker? De rest van de rit gaat beter en de laatste kilometers trek ik nog even door met Joey.
Werkpunt: Toch maar iets doen om onder de grens van de 100kg te geraken.
Of ik dan twee weken stilgelegen heb tot aan de volgende oefenrit? Misschien...
Op naar oefenrit 2 in Boutersem, waar op de dag van Vlaanderens mooiste een rit met 787 hoogtemeters klaarstond. Niet met vier Axxes'ers deze keer, maar met drie. In iemand zijn wiel zitten, zat er dus weer niet echt in. De ochtend verliep in ieder geval niet vlekkeloos. Het ontbijt liet ik aanbakken en ik kon nog omrijden door een bijna lege tank. Bon, fiets klaar maken en vertrekken maar! Het werd al snel duidelijk dat er in de regio weinig vlakke stukken te vinden zijn. In tegenstelling tot het Heuvelland, is het Hageland heel de tijd op en neer. Ook hier zaten er pittige stukken bij, maar ik moet toegeven dat mijn kennis van de heuvels hier onbestaande is. Dat is misschien nog een werkpuntje als beginnend wielertoerist. Verder was het stoempen tot het einde en zeker de laatste tien kilomoeter waren er deze keer misschien wat te veel aan. Pakt dat we hier wat karakter gekweekt hebben. Op naar de volgende in Haspengouw! Deze keer ga ik mijn fiets niet drie weken aan de haak laten hangen.
